Patiënten met apenpokken getuigen

En apenpokken, waarvan het aantal gevallen in twee weken tijd in Europa is verdrievoudigd, baart de Wereldgezondheidsorganisatie zorgen, die oproept tot “dringende actie”. Symptomen, zorgpaden, herstel, preventie… Twee jonge Franse mannen die eind juni het virus opliepen, vertellen hun beproeving aan BFMTV.com.

“Toen ze me in het ziekenhuis vertelden dat ik misschien apenpokken had, geloofde ik het helemaal niet.” Tot afgelopen woensdag dacht Nicholas Brata dat hij alleen ernstige angina had. Vóór zijn diagnose wist de 24-jarige uit Lyon nauwelijks wat apenpokken was.

“Ik had vaag over hem gehoord op tv, maar we hadden het hier en daar over een probleem dat me helemaal niet stoorde”, vertelde hij aan BFMTV.com.

Sinds mei is er echter een ongebruikelijke toename van gevallen van apenpokken geconstateerd buiten de landen van Centraal- en West-Afrika, waar het virus zich gewoonlijk verspreidt. Zo werden meer dan 3.000 gevallen geïdentificeerd in Europa en het Amerikaanse continent, volgens de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO), die opriep tot “dringende actie” in het licht van de verdrievoudiging van het aantal gevallen in Europa. In Frankrijk zijn volgens 30 juni 498 mensen besmet volksgezondheid Frankrijk.

‘Er is geen remedie, dat is mij verteld’

Hoewel hij leed aan een ernstige keelpijn en koorts, kwamen noch de artsen noch Nicholas Prata onmiddellijk in contact met apenpokken. Aanvankelijk schreef zijn arts hem antibiotica voor, omdat hij dacht dat het om eenvoudige angina pectoris ging.

“In het begin stoorde het me niet zo veel, want het is iets dat ik veel ontwikkel vanwege de airconditioner”, legt hij uit.

Maar twee dagen later begon de jonge verpleegster vragen te stellen, aangezien zijn toestand helemaal niet verbeterde, maar integendeel. “Ik heb nog nooit zo’n pijn in mijn keel gevoeld.” Na een paar uur verschenen er puistjes over haar hele lichaam en gezicht. “Het leken op kleine muggenbeten, maar eerlijk gezegd, als het mij niet was gevraagd, zou het me nooit zijn opgevallen. Ik moest met een vergrootglas naar mijn lichaam kijken.”

De verpleegster legt uit: “Toen het resultaat van de pokkentest positief was, was ik enigszins opgelucht dat mijn symptomen serieus werden genomen, maar ik was ook erg bezorgd omdat we absoluut niets over deze pokken wisten en mijn symptomen waren erg sterk.”

“Ik moet wachten tot het voorbij is,” ademt hij, “want er is geen remedie zoals mij is verteld.”

Het is nu vijf dagen geleden dat de jongeman onder invloed van morfine in het Lyon-ziekenhuis werd opgenomen. Ongeveer tien dagen nadat de symptomen begonnen, begon haar toestand langzaam te verbeteren, hoewel haar keelpijn aanhield. Hij legt uit dat hij denkt dat hij het virus in de mond heeft opgelopen na nauw contact met een vriend op de avond van het Fête de la Musique, maar “het is niet duidelijk”.

“Ik kon niet meer slapen of eten”

Pijn in het lichaam, koorts, vermoeidheid… Toen op 21 juni de eerste symptomen van apenpokken opdoken, dacht Corentin Hennebert eerst dat hij Covid had, maar de test bleek negatief.

Maar het duurde niet lang”, vertelde Corentin Hennebert, 27, een Parijzenaar, aan BFMTV.com.

“Dan heb ik zeer pijnlijke en zeer beperkende laesies die op de slijmvliezen verschenen”, ter hoogte van de geslachtsorganen. “En dan tot slot, de soorten puistjes op het lichaam en het gezicht: schubben die in principe nooit genezen.”

“Eerst dacht ik dat het over zou gaan”, legt de jongeman, auteur en regisseur in het theater uit. Maar de symptomen, die volgens hem op aambeien leken, waren “zeer pijnlijk en verbeterden niet”.

“Ik vond het abnormaal en ging snel naar het ziekenhuis omdat het al erg beperkt was: ik kon niet meer slapen. Het waren slapeloze nachten. Ik kon niet meer eten en ik vermeed het omdat ik te veel pijn had om naar de badkamer.’

Drie dagen later, na het nemen van een paar monsters op de eerste hulp, ontdekte Corentin Hennebert dat hij inderdaad apenpokken had, zoals doktoren hadden gevreesd. “Ik was zeer verrast omdat er in die tijd zo weinig gevallen waren in Frankrijk”, zegt de jonge man, die vijf dagen voor zijn eerste symptomen zou hebben opgelopen, tijdens “nauw contact met een persoon in een ceremoniële context.”

“Het is een ziekte van convergentie: het kan speeksel zijn of zelfs huid-op-huidcontact”, herinnert hij zich.

Een flagrant gebrek aan preventie en informatie

Corentin Hennebert zit voortaan, net als Nicolas Prata, noodgedwongen drie weken in eenzame opsluiting.

“We hoeven alleen maar te wachten, want er is geen remedie”, klaagt hij.

Om anderen niet te besmetten, moeten geïnfecteerde mensen hun huidlaesies bedekken met “verband en andere lange kleding”, vooral als ze gaan winkelen omdat “deze een zeer hoge virale lading hebben”. Voordat ze hun normale leven kunnen hervatten, moeten ze eindelijk wachten op het einde van hun herstel en al hun kleren wassen op 60°C.

Ongeveer tien dagen nadat de infectie begon, slikt de 27-jarige directeur nog steeds pijnstillers. “Ik kreeg sterke pijnstillers voorgeschreven omdat de pijn ondraaglijk was. Vandaag de dag krijg ik er nog steeds kippenvel van en de blaren zijn er nog steeds, ook al beginnen ze een beetje te krimpen”, zegt Corentin Hennebert. Als de dag “een beetje beter” is, laat dit zien dat de laesies lang nodig hebben om te genezen.

“Hoe dan ook, ik zou het goed zonder hebben gedaan (…), ik zou het niemand toewensen.”

De jonge man, die zijn bezorgdheid over het voortduren van de epidemie niet verbergt, betreurt het gebrek aan informatie en preventie van de overheid over dit virus. “Zelfs toen mij werd verteld dat ik apenpokken had, had ik niet veel informatie over wat er ging gebeuren. De dokter vertelde me in feite wat ik moest doen, en heel snel nadat het gesprek was beëindigd, was ik alleen thuis. Gezondheid Frankrijk belde mij om mijn symptomen te onderzoeken en mijn lijst met contactgevallen, om hen te waarschuwen dat ze moeten worden gevaccineerd. Maar tot op de dag van vandaag is er een week verstreken en is er geen contact met hen opgenomen door de gezondheidsautoriteiten.

Patiënten met angst voor amalgaamvullingen en homofobie

Na een gedetailleerde thread over zijn ervaring met de ziekte op Twitter te hebben geplaatst, zegt Corentin Hennebert dat hij “door veel mensen” een beetje verloren is gebeld, om advies of informatie over de ziekte te vragen. Volgens hem hadden zijn tweets door het gebrek aan informatie een zeer sterke impact.

“Ik vind het gek”, merkt hij op. “Ik ben geen arts en ik vind het jammer dat het aan de patiënt is om anderen te vertellen of dit het geval is, en het is aan mij om aan te bevelen om naar het ziekenhuis te gaan.”

Ten slotte vreest de jongeman dat de ziekte onderhevig is aan “amalgaam”, zoals aids dat in de jaren tachtig zou zijn geweest. Want als de meeste Europese en Amerikaanse gevallen tot nu toe zijn geregistreerd bij mannen die homoseksuele relaties hebben gehad, is dat niet zo. Alleen de betrokkenen. Sinds zijn tweets zijn gepost, is hij al het doelwit van een golf van cyberpesten tegen homo’s. “Ik heb honderden walgelijke berichten ontvangen”, zei hij weemoedig.