Een rekening van 400 miljard euro en arbeidsmigranten kosten meer dan ze opleveren

In Nederland vormt de kwestie van de immigratiekosten geen obstakel bij de Universiteit van Amsterdam. Na een eerdere publicatie in 2021 over de effecten van immigratie op de overheidsfinanciën, is de Amsterdam School of Economics hier Beoordeling !

Onder de auteurs van het onlangs verschenen document getiteld ‘De Oneindige Welvaartsstaat’ bevinden zich opnieuw de beroemde wiskundige Jan van de Beek en Hans Rudenburg, auteur van het explosieve rapport ‘Immigratie en de Nederlandse Economie’. (Nederlands Centraal Planbureau) 2003.

Zonder echte verrassingen is de nieuwe studie uit 2023 minder vleiend dan de vorige als het gaat om de economische impact van immigratie op de overheidsfinanciën. Voor Europese samenlevingen bestaat er dus niet zoiets als immigratie, waarvan de voorstanders zeggen dat deze ‘rijk’ is. Nederlandse statistieken bewijzen het: 400 miljard euro, dat zijn degenen die tussen 1995 en 2019 naar Nederland emigreerden. Kosten voor de Nederlandse overheid.

Ter vergelijking: dit zijn de gehele opbrengsten uit het Nederlandse aardgas sinds de jaren zestig.

De financiële put van ‘asielzoekers’.

Door de sociale kosten van migranten in West-Europese landen onder de aandacht te brengen, bewijst dit nieuwe onderzoek van de Amsterdam School of Economics eens te meer dat ongecontroleerde massa-immigratie vanuit elk perspectief geen verrijking is, maar een destructief proces.

Al twee jaar geleden publiceerde het Deense ministerie van Financiën een analyse waarin de belastinguitgaven voor verschillende immigrantengroepen werden onderzocht. De auteurs verdelen immigranten in drie categorieën: westerlingen, MENA-landen (“naar het Midden-Oosten en Noord-Afrika”, d.w.z. het Nabije Oosten, Noord-Afrika, Pakistan en Turkije) en niet-westerlingen.

Het Nederlandse onderzoek geeft op zijn beurt een nauwkeuriger onderscheid, met 42 regio's. Daarom wordt de tweede generatie Turkse migrantenfamilies niet in hetzelfde mandje geplaatst als immigranten uit Syrië die onlangs in Nederland zijn aangekomen. Daarnaast bracht de publicatie de redenen van de respondenten om naar Nederland te emigreren in kaart. Deze zijn onderverdeeld in vier categorieën: werk, studie, gezinsredenen en asiel.

Uit de gegevens blijkt dat vooral de laatste categorie een hoog bedrag kost. Elke asielzoeker steekt tijdens zijn verblijf gemiddeld 475.000 euro in de staatsbegroting. In herkomstplaatsen als de Hoorn van Afrika is het tekort nog groter: een immigrant uit deze hoek van de wereld kost in Nederland 600.000 euro. De situatie is anders voor arbeidsimmigratie uit Japan of Noord-Amerika. Met 625.000 euro per migrant vult het de kas.

Bovendien benadrukt het onderzoek generatie-effecten. De auteurs benadrukken krachtig dat immigratie geen economische investering op de lange termijn is: “Immigrantengroepen waarvan de eerste generatie een substantieel nettovoordeel oplevert, laten doorgaans niet hetzelfde resultaat zien voor de tweede generatie. Deze generatie, hoewel min of meer geïntegreerd, is over het algemeen min of meer neutraal op begrotingsniveau. Immigrantengroepen die een negatief nettoresultaat behalen bijdrage in de eerste generatie heeft meestal een tweede generatie die netto negatief is.

De wijdverbreide perceptie dat “de zaken in de loop van de tijd zullen verbeteren” is niet het geval, benadrukt Jan van de Beek. Voor de meest negatieve financiële bijdrage – namelijk de permanente immigranten van de eerste en tweede generatie uit de Hoorn van Afrika – bedroegen de totale nettokosten gemiddeld 1.150.000 euro.

Mythen en realiteiten van economische immigratie

Bovendien houdt deze kostenanalyse niet alleen rekening met directe kosten zoals sociale bijstand of directe gezondheidszorgkosten, maar ook met indirecte kosten zoals investeringen in infrastructuur (het bouwen van huizen, scholen, enz.). Dit maakt het mogelijk de totale sociale kosten van immigratie nauwkeuriger te berekenen.

Jan van de Beek stelt ook enkele van de mythen in verband met economische immigratie ter discussie. “Het is niet omdat immigranten werken, ze leveren automatisch een netto positieve bijdrage aan de staatsbegroting”, vat hij samen. (…). Groepen met een relatief hoge arbeidsparticipatie en groepen met relatief lage uitkeringen kunnen een negatieve netto bijdrage leveren.

Dit geldt vooral voor mensen met een laag opleidingsniveau en lage inkomens, die relatief hoge inkomensgerelateerde uitkeringen ontvangen en in ruil daarvoor een deel van de belastingen betalen.

Fotocredit: DR (illustratiefoto)
[cc] Breizh-info.com2023, gratis te kopiëren en te verspreiden, op voorwaarde dat de originele bron wordt erkend en gekoppeld