Verdwijning: de bokspionier van Set, Leon Loubery, is op 94-jarige leeftijd overleden

Ze is een iconisch figuur in de sport van Sète die zondag vertrok. Leon Loubery, 94, is overleden en sluit met hem een ​​deel van de geschiedenis van de stad af.

Als grote fan van schermen ging hij op vijfjarige leeftijd naar de Pavois d’Or in een tijd dat zijn vader, Joseph, werd voorgezeten. Compagnie was de decaan, die hem met name opdracht gaf om tijdens de processie van 14 juli 2014 een huldekrans te leggen voor schermers die honderd jaar eerder waren overleden.

vele levens

Op die dag zei hij: “Games zijn mijn leven.” Leon Loupier, een echte Sétois, had dus vele levens. Want de grootste erfenis die hij voor de stad achterliet, kwam uit de ring. Hij was het die in 1967 samen met Émile Olivier de eerste lokale boksclub oprichtte, Club Pugilistique Sétois, die hij in 1970 overnam.

Tussen de muren van het Maurice Clavel-complex, bezweet en werk. Ouderwets boksen waar Leon meer leerde dan boksen bij het licht van zijn gelige fluit. Respect, nederigheid en discipline maakten deel uit van het programma. Want als hij zeker trots was op het loslaten van grote kampioenen als Miloud Kaddour (Frankrijk Amateur Kampioen) en Frédéric Pérez (Professioneel Europees Kampioen), of Jerome Arnold en Aurelien Cheikh Boucal, hij trainde de boksers net zo goed op een gezonde mindset.

erg beschermend

Helden of niet, degenen die de handschoenen met hem hebben doorgegeven, zullen goede herinneringen koesteren, en voor velen van hen een sterke band. “Ik ben hem een ​​tijdje geleden gaan opzoeken in het rusthuis, het was niet makkelijk maar ik ben blij dat ik hem voor de laatste keer heb mogen ontmoeten”, zei Frédéric Pérez, vandaag aan het roer van de Ring Olympic Balarucois. “Dit is de man die ons in de stijgbeugel heeft geholpen, in wat aanvankelijk een eenvoudige vriendenclub was. Hij gaf altijd veel om mij als amateur en was erg beschermend. Ik kan hem vandaag heel erg bedanken. Hij had een geweldige persoonlijkheid, maar we zijn allemaal zo in het boksen …”

Boxers en zijn kinderen

Onder de grote kampioenen die hun handschoenen droegen in de stadionclub, was er ook Eric Nicoletta. De drievoudig Europees kampioen begon op 14-jarige leeftijd voordat hij de club drie jaar later verliet. Pas na de training, tussen België en Nederland, en na het winnen van zijn titels, keerde Sétois terug naar de kudde en maakte indruk op Lyon Lopierre. “Ik kwam terug als een held en hij stond altijd aan mijn zijde om mijn werk te vergemakkelijken en de gevechten te organiseren. Toen werden we heel close.”

De laatste jaren is het lopen minder veilig, maar de grip blijft stevig. Onder zijn vorige veulens zal Aurélien Cheik-Boukal zich ook herinneren dat hij een “trouwe, attente, welwillende en beschikbare man ontmoette die een onmetelijke liefde voor boksen had. Ik beschouwde hem als mijn vader in de ring, hij zorgde voor ons als kinderen. “

Zo is boksen Settoise vandaag een beetje een wees geworden.