Solidariteit en oproepen om hulp – Redactie

Nu het dodental als gevolg van de dodelijke aardbeving van vrijdag 8 september blijft stijgen, is de kwestie van de hulp urgent geworden. Het beheer van de ramp door het koninkrijk blijft echter dubbelzinnig.

De aardbeving die Marokko op vrijdag 8 september heeft geschokt, is een tragedie waarvan de gevolgen, in de figuurlijke zin van het woord, nog steeds voelbaar zijn. De trillingen, gevoeld door mensen in alle uithoeken van het land, waren zo hevig dat velen, getraumatiseerd, buiten bleven slapen uit angst dat de grond opnieuw zou trillen. Omdat het epicentrum van de aardbeving zich in moeilijk bereikbare berggebieden bevond, was het moeilijk om hulp te krijgen en schreeuwden de getroffen bewoners het uit van nood. Het is niet uitgesloten dat het aantal slachtoffers verder zal stijgen door de ontdekking van dorpen of gehuchten die van de kaart zijn gewist.

We weten dat in dergelijke omstandigheden de eerste vierentwintig tot achtenveertig uur cruciaal zijn voor het redden van levens. Zondag, zesendertig uur na de tragedie, heeft Marokko echter alleen formeel om hulp gevraagd aan Qatar, de Verenigde Arabische Emiraten, het Verenigd Koninkrijk en vooral Spanje, een land dat er geografisch maar ook door politieke banden bijzonder dicht bij staat. Madrid heeft onlangs het geschil met Rabat over de erkenning van de Westelijke Sahara opgelost. Wilde het Koninkrijk de tijd nemen om chaos in de humanitaire hulp te voorkomen, waarvan het werd beschuldigd na de aardbeving in Al Hoceima in 2004? Heeft hij zich laten belasten door de omvang van de taak, vooral omdat de koning afwezig was toen de tragedie plaatsvond? Of heeft hij er bewust voor gekozen om zich te vestigen in iemand met wie hij diplomatieke meningsverschillen had, zoals Frankrijk? Voorlopig kunnen deze vragen terecht gesteld worden.

Gelukkig is de solidariteit volledig van kracht, “De cultuur van solidariteit zit in het DNA van alle Marokkanen.” Directeur Nabil Ayouch vertelde het ons zaterdag vanuit Casablanca. Al snel werden er in bijna elke stad in het Koninkrijk inzamelpunten voor basisbehoeften en bloeddonaties opgericht. Figuren – atleten, acteurs en cabaretiers – verleenden onmiddellijk hun steun, soms financieel. Zelfs Algerije, een oude vijand, opende spontaan zijn luchtruim om de hulpoperatie te vergemakkelijken. Maar vroeg of laat zal het uur van de afrekening komen, en zullen de verantwoordelijken hun deel van de schuld dragen, voor de trage hulpverlening of voor seismische normen die op sommige plaatsen niet worden gerespecteerd.