‘Jean-Jacques Goldman heeft een praktische linkerzijde uitgevonden die miljoenen Fransen aanspreekt’

Een boek waar de auteur beweert te hebben “Ik probeerde de reis te vertellen van een buitengewone kunstenaar die niet alleen een superster werd, maar ook een legende, bijna een nationale instelling.”. “Jean-Jacques Goldman lijkt een beetje op de Arc de Triomphe aan het einde van de straat. Ik probeerde de betekenis van Goldman te begrijpen, zijn unieke plek in het Franse landschap. Maar er is ook, in een holte, een portret van mij : Net als hij kom ik uit een joodse immigrantenfamilie, en heb ik net als hij een sociaal-democratische gevoeligheid. “.

Het doet ook denken aan de kunstenaar die hij heeft “Het komt tot uiting in de kwetsbare kant van zijn mannelijkheid.” “Het is opmerkelijk: sinds de jaren tachtig heeft hij zichzelf afgeschilderd als een kwetsbare, sceptische man, maar ook als bondgenoot van vrouwen.”

‘Ik beloof je de grote avond niet.’

Een kunstenaar die zich ook distantieerde van de linkerzijde van zijn tijd. Al in de jaren zeventig prees hij het denken van die zogenaamde neofilosofen: het bevond zich al in een anti-totalitaire stroming. En wat hij later het denken ‘tussen lichtgrijs en donkergrijs’ noemde, was in de jaren zeventig al voltooid. Jaren 70.

Als hij het nummer Restos du Cœur schrijft, verzekert hij ons van niet Belofte van de grote nacht. Dit is precies het bewijs dat naast deze verbondenheid met het volk, wat het handelsmerk is van Jean-Jacques Goldman, er ook deze afwijzing van de grote nacht bestaat: Jean-Jacques verwerpt ideologieën, de millennium-utopieën die hij duidelijk als falend beschouwt. In de jaren tachtig bedacht hij een pragmatisch links dat miljoenen Fransen zou aanspreken, vooral jongeren, wat zich zou vertalen in een engagement voor de democratie.