“Ik ben Nederland dankbaar, maar ik heb altijd geweten dat ik ooit voor Marokko zou spelen!”

nieuw, ” wereld elf » Nahriya hield een interview met de Marokkaanse international Zakaria Abu Khalil. mening Sports” presenteert een uittreksel ervan:

Vertel ons hoe je jeugd was…
–Geboren in Rotterdam, Nederland. Toen ik drie jaar oud was, gingen we met mijn gezin in Marokko wonen. We hebben drie jaar in Casablanca doorgebracht en toen we zes jaar oud waren, keerden we terug naar Nederland. Zodra ik terug was, ben ik begonnen met voetballen bij Onetas. Twee jaar later ben ik van club veranderd richting Willem II, waar ik negen jaar ben gebleven. Ik tekende bij PSV Eindhoven waar ik drie jaar ben gebleven. Toen ontdekte ik AZ Alkmaar en tenslotte Toulouse.

Heeft uw familie uw succes als speler beïnvloed?
-Ja natuurlijk. Mijn vader was altijd bij me, hij miste nooit een wedstrijd. Bovendien was hij degene die me meenam naar alle trainingen en wedstrijden. Mijn moeder is altijd een voorbeeld voor me geweest, want voordat ze ons ontving, was ze een geweldige hardloper in Marokko. Ze was een held en samen met mijn ouders zijn zij degenen die mij gemaakt hebben tot wie ik nu ben.

Hoe was het om met een atleet en een kampioensmoeder te leven?
– Het was echt goed omdat ze me al heel vroeg leerde wat ik moest doen op het gebied van voeding en mijn slaap beheersen. Bovendien wist ze wanneer ik nerveus was en hielp me mijn emoties te beheersen, ze wist hoe ze de woorden voor de wedstrijd moest vinden om me te motiveren en me op mezelf te helpen concentreren.

Was het moeilijk om Marokko op jongere leeftijd te verlaten? Waar was je te jong om het je te herinneren?
– Ik was erg jong, denk ik. Ik hou van Marokko, maar ik was pas 6 jaar oud en op die leeftijd doe je wat je ouders zeggen dat je moet doen.

Heb je andere sporten dan voetbal geprobeerd?
–Ja, ik deed aan atletiek zoals mijn moeder en een beetje aan zwemmen.
Wanneer begon je te geloven dat je er echt in zou kunnen slagen om prof te worden?
Toen ik in Marokko voetbalde met mijn vader en broer voordat ik voor een echte voetbalclub speelde. Ik had al het gevoel dat ik profvoetballer zou worden.

Had je vrienden in de Ligue 1 voordat je kwam?
-Ja ! Myron Boadou, die voor Monaco speelt, en Calvin Stings, die in Nice was. Natuurlijk heb ik mijn kameraden Hürriyet, Hakimi en Unahi…

Heb je met ze gesproken voordat je naar de Ligue 1 verhuisde?
Ja, ik heb ze gevraagd wat ze van Ligue 1 en Toulouse vonden. De feedback was zeer positief over de club, iedereen vertelde me dat het een goed team is, zelfs als ze gepromoveerd worden. Wat de Ligue 1 betreft zeiden ze allemaal dat het op een hoog niveau was, dat de concurrentie zwaar was en de teams erg sterk waren..

Bij de jeugdteams draag je het Nederlands shirt. Hoe heeft het je geholpen om een ​​betere speler te worden?
– Het niveau lag erg hoog. Ik heb in de Europa Cup gespeeld en in de jeugdteams van Nederland, we hebben een grote concentratie van talent die afkomstig zijn van de grootste clubs: Ajax, PSV, Feyenoord… Dit alles bij elkaar zorgt er natuurlijk voor dat je een niveau meerdere inkepingen..

Met een Libische AB had je de keuze tussen drie landen voor je internationale carrière. Voelde u zich onder druk gezet bij het maken van uw definitieve keuze?
– Nee, toen ik jong was, heb ik altijd gezegd dat ik voor Marokko op het WK wilde spelen. Toen ik de kans kreeg om de Marokkaanse trui te dragen, zei ik meteen ja. Ik ben Nederland dankbaar, maar ik heb altijd geweten dat ik ooit voor Marokko zou spelen.

Hoe voelde je je toen je voor het eerst het Marokko-shirt droeg?
– Het was echt een bijzonder moment. Het was een droom die uitkwam. Bovendien scoorde ik de eerste keer dat ik de trui aantrok, na vier minuten, een doelpunt. Het was echt een heel bijzonder moment voor mij.

Vertel ons over het eerste doelpunt…
In Afrika is CAN iets heel belangrijks voor iedereen. Om je in te schrijven voor een grote wedstrijd als deze waar alle Marokkanen bij zijn die naar Kameroen zijn gekomen. Het was een droom die uitkwam.

Ik ontdekte ook het WK met Marokko. Hoe vond je de sfeer rond je aankomst in Qatar?
–Het is een droom voor elke speler om deel te nemen aan het WK voor zijn land. Voor Marokko was het speciaal en de fans waren helemaal gek. Ik denk dat iedereen zag dat we de beste fans ter wereld hebben. Bij al onze wedstrijden zat het stadion vol. We speelden goed voetbal en deden wat geen enkel Afrikaans land heeft gedaan door de laatste vier te bereiken. Bovendien heb ik doelpunten gemaakt op het WK, en dit is weer een droom die uitkomt.

Hoe voelde je je na je doelpunt op het WK?
Op het moment van mijn doel bevond mijn hele familie zich in de situatie vlak naast haar. Eerlijk gezegd kon ik het destijds niet eens geloven. Ik besefte het pas na het WK. In die tijd was het puur geluk en waanzin.

Was het voor jou een voordeel om in Qatar tegen zoveel Marokkanen te spelen?
– Ja, het was echt te gek, Marokkanen waren in groten getale bij al onze wedstrijden.