Cantal belooft kattenkwaad

De elfde etappe van de Tour de France 2024 brengt het peloton over 211 kilometer van het stadje Evaux-Les-Bains in Creuse naar de badplaats Lioran in Cantal. De dag omvat zeven moeilijkheden, waaronder de Pas de Peyrol (1589 meter), en belooft op papier een van de drie zwaarste moeilijkheden te worden op het parcours dat woensdag om 12.00 uur in Parijs wordt onthuld. RMC Sport kon in voorbeschouwing de finale van deze etappe bekijken.

De stille, ijzige vallei van Mars in Cantal is geen paradox. Een kleine strook bebost, omheind land aan de poorten van Corrèze en het zuidwesten van Frankrijk, maar het groene pad leidt naar het winderige, rotsachtige maanlandschap van de Pas de Peyrol, 1.589 meter boven zeeniveau en het hoogste punt van de elfde etappe. Uit de Ronde van Frankrijk van 2024.

Een etappe in het Centraal Massief, zonder pas die niet in een categorie valt, maar met een totaal hoogteverschil van 4.350 meter, is de derde grootste etappe van de Tour van 2024, waarbij de eerste volgend jaar gereserveerd is voor de Pyreneeën-etappe en de tweede voor de Alpenetappe . Een kans voor Christian Prudhomme, directeur van de Tour de France, om opnieuw een slogan naar voren te brengen, ontleend aan een voorouderlijke titel in het maandblad Cyclisme uit de jaren zeventig dat hem zo dierbaar is: “Bergen, niet alleen maar paden met meer dan 2.000 meter.

Verschillende start- en landingsbanen aan het einde

Wat dat betreft wordt het Peloton aanstaande woensdag 10 juli gepresenteerd. Want na het eerste deel van de etappe zonder veel moeite maar vooral vermoeiend, bestaande uit smalle bochtige wegen en altijd compact; De laatste 50 kilometer vormen nu al een potentieel keerpunt in de Grande Boucle en kunnen het einde betekenen van de illusies voor iedereen die geen goede dag heeft. “We weten dat sommigen in het peloton in staat zijn om vanaf een hele lange afstand aan te vallen”, vervolgt Christian Prudhomme. “Er zijn startbanen op 50, 40, 20 kilometer van het einde, en ik hoop dat ze weten hoe ze die moeten gebruiken.”

Het eerste hoofdstuk van deze finale werd al aangekondigd als een cliffhanger: racers zullen eerst de boswegen van de vrijwel onbekende Col de Néronne (1242 m) moeten betreden, een stijging van 3800 km met een gemiddeld stijgingspercentage van 9,1%. Het werd in 2020 al behaald in een etappe gewonnen door de Colombiaan Daniel Felipe Martinez in Puy Mary. Tourtracker Thierry Jouvino wilde hem, ondanks de kleine omweg in het parcours die hij vertegenwoordigde, graag opnemen in het parcours van deze elfde etappe.

Zoals Ferenke in 2004

“Op die dag moeten we ruim 160 kilometer lang veel snelheid verwachten voordat we deze pas bereiken, en dan wordt het een kwestie van benen. We hebben hellingen tot 12 of zelfs 13% en dit is al een plek om Doen.” Hij legt uit dat de eerste keus een van de leiders is. Laten we niet vergeten dat in 2020, in deze specifieke pas, die al aan het einde was geplaatst, de kopgroep explodeerde, waardoor er verschillende favorieten van de generaal overbleven, waaronder Romain Bardet en Guillaume Martin.

In de tweede etappe van deze finish, na een vlak stuk en een korte technische afdaling, krijgen de renners te maken met de tweede grote moeilijkheid van de dag, met de zeer moeilijke klim van de Puy Marie via de Pas de Peyrol (1589m). Beroemd onder amateurwielrenners vanwege de afstand van 5.400 km met een stijgingspercentage van 8,1%, is de Tour de France sinds 1959 al elf keer gepasseerd, waardoor Richard Ferenc in 2004 Axel Merckx kon verslaan voordat hij een marathonetappe van 237 km tussen Limoges en St. Fluor.

Nog twee passen over de laatste 27 km

“In deze pas zijn de maximale percentages erg hoog (zo’n 14%, noot van de redactie) waarbij de laatste twee kilometer erg steil zijn, wat bevorderlijk is voor aanvallen”, analyseert Thierry Jovino. “We zitten niet op grote hoogte, maar voor boksers en klimmers is het een ideaal terrein om aan te vallen, andere renners te meten en er hopelijk van te profiteren om zich te uiten. Vooral omdat we achter ons een zeer technische afdaling hebben.” Een afdaling van 10 kilometer op volle snelheid, die in 2011 door de regen glad werd, kostte Alexander Vinokourov uit Kazachstan veel geld, met een val en meerdere breuken aan zijn dijbeen en bekken.

“Hier hebben we de top van de berg bereikt”

Na deze twee moeilijkheden zal het peloton nog niet helemaal uit de problemen zijn, aangezien het nog steeds te maken zal krijgen met de vrijwel onbekende Col du Perthus (4,4 km aan 7,9%) op 15 km van het bereik, en vervolgens de minder veeleisende Col de Front de Cère (3,3 km aan 7,9%), 5,8%) aan het einde van de etappe om Lioran te bereiken met een laatste minihelling van 1 km van 4%.

Naast het indrukwekkende sportveld dat de ploeg die dag te zien kreeg, wilden de organisatoren, drie jaar na hun laatste bezoek, ook om puur esthetische redenen terugkeren naar de Cantal. Toerist Thierry Jouvino, een goede kenner van de Franse wegen, van het bewandelen ervan tot het verkennen van routes, waardeert vooral de wegen in dit kleine hoekje van het Centraal Massief.

“Elke keer dat we hier komen, hebben we altijd geweldige landschappen, niet hetzelfde als in de Alpen of de Pyreneeën. Hier komen we op de top van de berg, en hier is het anders. We beheersen al het andere, en er zijn hellingen aan beide kanten.” “En het laat de kliffen zien, het is verbazingwekkend.”

Leoran heeft de Belgen altijd geëerd

Een terugkeer naar dit land in het zuiden van de Auvergne, wat uiteraard geluk brengt voor de inwoners van de Cantal, onder leiding van de voorzitter van de districtsraad, Bruno Faure. “We zijn erg trots om de tour te mogen organiseren. Het is een feest van de basis en een geweldige showcase voor ons”, legt de gekozen functionaris uit. “Het is een halte in de vorm van een ansichtkaart in een departement dat kan bogen op een naam die iedereen kent, ook al weten we niet per se waar die ligt. Cantal is een kaas, een stad, een berg. Het ideale scenario zou nu voor een Fransman zijn om de gele trui te dragen in de Liorand in de zon.” “Een prachtige.”

Laten we tenslotte niet vergeten dat podia tijdens de Ronde van Frankrijk altijd het domein van de Belgen zijn geweest. In 1975 won Michel Pollentier daar een etappe en Eddy Merckx reed die dag in het geel. En in 2016 deed de toekomstige Olympisch kampioen van Rio, Greg Van Avermaet, een dubbele take, waarbij hij zijn armen ophief en het gewaardeerde jasje pakte. En dan te bedenken dat deze etappe van 2024 op papier perfect aansluit bij de kwaliteiten van Remco Evenepoel…