Hartverscheurende getuigenis van een Oekraïense vrouw uit Mariupol die haar toevlucht zocht op de Azovstal-website

Dinsdag riep een onbekende inwoner van Mariupol om hulp naar onze antenne. Net als duizend andere burgers leeft ze geïsoleerd in de grond op het industrieterrein Azovstal, afgesneden van een stad die onder Russische controle stond. Hoewel we alles missen in deze absolute Oekraïense enclave van het conglomeraat, heeft ze haar verzoek gericht aan de internationale gemeenschap.

Hun benarde situatie is grimmig en ze bevinden zich nu in het middelpunt van de discussies tussen Rusland en de internationale gemeenschap. Duizend burgers – volgens de graaf van president Volodymyr Zelensky – leven momenteel diep onder de grond op het industrieterrein Azovstal, het laatste bolwerk dat werd verdedigd door Oekraïense soldaten in de stad Mariupol die onder Russische hegemonie is gepasseerd. Onder deze vluchtelingen riep een vrouw om hulp, die dinsdagochtend op onze antenne werd uitgezonden, om de aandacht van de Oekraïense bondgenoten te trekken.

‘Mijn land is in verval’

Deze vrouw die vanuit haar kelder tegen de camera spreekt, is anoniem, maar dat maakt niet uit, want tenslotte, zoals ze aangeeft, “in de naam van alle inwoners van Mariupol” koos ze ervoor om “de hele wereld” te trotseren.

“Help ons alstublieft… We willen leven! Laten we in onze stad, ons land leven! Natuurlijk en rustig. We kunnen niet meer van deze bombardementen en luchtaanvallen aan. Hoe lang zal dat duren?” , zij vraagt. Verwijzend naar de propaganda van het Kremlin, die de val van Marioepol afschildert als een “bevrijding” van de stad, vervolgt ze: “Maar wie ‘bevrijden’ we hier? Ik begrijp het niet … Help ons. Stop de Russische agressie tegen mijn land.”

Niets is “opgeslagen”

Dan tekent ze een verschrikkelijk panorama: “Mijn land is in verval, en mijn stad is volledig verwoest. Alles is vernietigd, geen enkele vierkante meter werd gespaard.”

“De kinderen hier huilen de hele tijd. Ze willen spelen en leven. De kinderen vragen om je hulp. Stop deze agressie, ik smeek je. Ik praat met de president van de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk, met Frankrijk ” Ik doe een beroep op Canada, Israël en Turkije. Ik doe een beroep op jullie allemaal, help ons. Bevrijd ons en red ons. Hoe lang kan deze marteling van oude mensen, onze kinderen en de zieken doorgaan?”, legt ze nogmaals uit.

2000 soldaten maar ‘geen vlieg’

En de woorden van het leger zijn niet minder verontrustend dan deze burgerlijke petitie. Sergey Volina, commandant van de 38e Brigade van de Nationale Marine, sprak zich in een van onze rapporten uit: “Misschien leven we onze laatste dagen, misschien onze laatste uren. De vijand is tien keer meer.” volgens Corriere della Serazijn er nog steeds 2.000 Oekraïense soldaten, weggestopt in de zesde kelder van dit industriële conglomeraat, dat volledig is platgegooid.

Fabriek waarrond Vladimir Poetin een passieve maar strikte blokkade beval, zodat “een vlieg niet kan passeren”, in de woorden die hij afgelopen donderdag gebruikte tijdens een televisieontmoeting met minister van Buitenlandse Zaken Sergei Lavrov.

timide internationale vooruitgang

Laatstgenoemde heeft zojuist ook humanitaire toezeggingen gedaan aan de pers, na een ontmoeting op dinsdag in Moskou met Antonio Guterres, de secretaris-generaal van de VN. Sergey Lavrov beloofde de aanwezige journalisten: “We zullen onze coördinatie in dit werk versterken, onze samenwerking bij humanitaire hulp door middel van concrete maatregelen”, en voegde eraan toe: “We zijn klaar om samen te werken met de Verenigde Naties, haar UNHCR, de UNHCR. Rode Kruis “.

Antonio Guterres sprak naast hem en noemde ook dit partnerschap om te proberen burgers uit de Azovstal-val te krijgen. Hij benadrukte dat “veel inwoners van Mariupol hulp nodig hebben en worden geëvacueerd”, en roept op tot “gecoördineerde actie tussen de Verenigde Naties, het Rode Kruis en de strijdende partijen om burgers te evacueren die de fabriek willen verlaten.”

Voorlopig – na dagen of zelfs weken onderhandelen tussen de agressor, de aanvaller en de waarnemers – verwachten de Azovstal-vluchtelingen nog steeds niets. De internationale agenda heeft soms moeite om de humanitaire noodsituatie te accommoderen.