De langdurige behandeling van Covid-patiënten doet ironisch genoeg denken aan de AIDS-jaren – de bevrijding

Christian Lehmann is arts en schrijver. In ‘Liberation’ vertelt hij het verhaal van een gemeenschap die al lang getroffen is door het coronavirus. Vandaag wijst hij op het gebrek aan medeleven onder artsen tegenover de twee miljoen patiënten die lijden aan een langdurige Covid-19-crisis en het daaruit voortvloeiende isolement.

Ik benoemde een huisarts in 1984, aan het begin van de AIDS-jaren. Bewoners waren bezorgd, we begrepen de besmettingsmethoden niet helemaal en we hadden duidelijk geen sanering te bieden. Pas in 1985 zou de sequentie van het virus worden bepaald, en de eerste behandeling, AZT, zou pas in 1987 beschikbaar zijn. Tijdens deze jaren van onzekerheid was de medische beroepsgroep verdeeld. We wisten dat het een seksueel overdraagbare ziekte was, we kenden de ‘risicovolle praktijken’ niet, maar toch moesten we proberen patiënten te adviseren en preventieve maatregelen te bevorderen. Sommige collega’s vonden destijds dat we te veel deden met deze ziekte. Ook al zei niet iedereen het duidelijk, voor velen van hen was het een ziekte die vooral homoseksuelen, drugsverslaafden en Haïtianen trof, en dus niet de ‘normale’ mensen die ze dagelijks tegenkwamen. (Ah de kracht van ontkenning).

Toen we een paar jaar later, met artsen van mijn leeftijd, besloten om een ​​van de eerste netwerken van ziekenhuizen in de stad op te richten die zich uitsluitend zouden richten op AIDS, adviseerden onze oudsten ons om te gaan smeken om de zalving van een van de notabelen van de stad, een minutieus uitgesmeerde karikatuur van de dokter in de films van Chabrol en Poisset. Dus gingen we naar een medische trainingsavond