Guadeloupe-schrijfster Maris Conde, auteur van ‘I, the Witch of Tituba…’, is op 90-jarige leeftijd overleden.

De auteur publiceerde naast toneelstukken en essays een dertigtal romans, met name over slavernij en Afrika. Maryse Condé is een geweldige Franstalige schrijfster.

Zijn naam werd regelmatig genoemd onder de kanshebbers voor de Nobelprijs voor de Literatuur. Guadeloupe-schrijfster Maris Conde stierf op 90-jarige leeftijd in de nacht van maandag 1 april op dinsdag 2 april, maakte haar dochter bekend. En 1. Ze werd geboren op 11 februari 1934 in Pointe-à-Pitre (Guadeloupe) en publiceerde een dertigtal romans over onder meer slavernij en Afrika, maar ook toneelstukken en essays. Ze werd vooral bekend door haar boek Ik, de heks van Tituba…Het werd gepubliceerd in 1986 en werd in de Engelse versie gepresenteerd door de Amerikaanse activiste Angela Davis.

Maris Condé won in 2018 de ‘Nieuwe Literatuurprijs’, een kortstondig alternatief voor de Nobelprijs die in het leven werd geroepen tijdens de #MeToo-crisis binnen de Zweedse commissie. “In zijn werken, in precieze taal”Maris Conde “Beschrijft de verwoestingen van het kolonialisme en de chaos van het postkolonialisme”Hij verwelkomde de jury van de ‘Nieuwe Academie’, die speciaal werd samengesteld na het uitstel van de Nobelprijs van 2018.

Ze werd in 1984 bekend bij het grote publiek met haar tweedelige Afrikaanse epos, SijoDie beschreef het verval van het Bambara-rijk in Mali, vanaf de periode van slavernij tot de komst van de Franse koloniale strijdkrachten aan het einde van de negentiende eeuw. Het Afrikaanse continent nam een ​​belangrijke plaats in, zowel in zijn werk als in zijn leven. Het ontdekken van racisme, toen ze als tiener naar Parijs verhuisde om haar studie voort te zetten, was de aanzet om de oorsprong ervan te ontdekken.

Zijn Afrikaanse teleurstelling

“Afrika, toen ik het ontdekte in Hippocagene, In haar tweede autobiografie schreef Maryse Condé: Onstoffelijk leven (Rooster, 2012), Het was niets meer dan een literair iets (…) Maar geleidelijk aan nam de Afrikaanse realiteit een grotere plaats in mijn leven in. Ik wil niet meer Denk aan West-Indië, dat herinneringen naar boven bracht die zeer pijnlijk waren.”

In 1959 emigreerde de Franse auteur naar het continent. Een ervaring die zou rijmen met teleurstelling. Maris Condé woont onder meer in Ivoorkust waar ze lesgeeft, in Mali, Ghana en zelfs in Guinee, het land van haar eerste echtgenoot en de vader van haar drie dochters, de acteur Mamadou Condé, wiens achternaam ze zal behouden. Het staat altijd aan Onstoffelijk leven Het zal getuigen van haar pijnlijke Afrikaanse boog. Ze erkent de moeilijkheden waarmee ze te maken kreeg bij het opvoeden van haar kinderen – ze had een zoon voordat ze haar man ontmoette – in Afrika terwijl haar nakomelingen opgroeiden.

Op dit continent, dat ze in 1970 verliet, ontmoette ze echter haar tweede echtgenoot, die tevens de laatste man in haar leven zou zijn, een Brit. Richard Philcox, die “aandelenbeurs [sa] leven” Toen hij haar in 1969 sprak in de lerarenkamer van de Gaston Berger Secondary School in Khaolak, Senegal. De Brit is ook haar vertaler, haar levensgezel in elke zin van het woord, vooral wanneer een degeneratieve ziekte het zenuwstelsel van Maryse Conde begint aan te tasten.

Voor de onafhankelijkheid van zijn eiland

Na Afrika keert Maryse Condé terug naar haar geboorteland, waarvan ze hoopte dat het onafhankelijk zou zijn omdat dit Franse departement bij haar geboorte een kolonie was. “Ik zal sterven als staatsburger van Guadeloupe, als onafhankelijk staatsburger van Guadeloupe.”De rapporten zeiden En 1. Deze vrije vrouw verborg nooit haar verbondenheid met pro-onafhankelijkheidskringen en haar politieke engagement, dat niet altijd unaniem was.

Haar geboorteland Guadeloupe heeft haar ware waarde niet altijd onderkend. Een fout die inmiddels is gecorrigeerd. “Ik ben gewoon blij, dom en naïef. Gelukkig en ook trots op het land. Het is in de eerste plaats Guadeloupe. Waar ik voor heb gewerkt, en waarvoor ik werd beloond.” Dat maakte ze in 2018 bekend nadat ze de alternatieve Nobelprijs had ontvangen, die ze aan haar eiland opdroeg. Op 26 maart 2024 werd in de stad Pointe-à-Pitre een plaquette aangebracht op de gevel van zijn ouderlijk huis.

Begin jaren zeventig, Cultureel journalist bij RFI en BBC Hij bracht een kort bezoek aan Guadeloupe voordat hij naar de Verenigde Staten reisde Ze zal lesgeven aan verschillende universiteiten, met name Columbia University. Ze gooit Centrum voor Franse en Franstalige Studies. Maryse Conde ging in 2002 met pensioen aan de universiteit.

Na twintig jaar kondigde ze haar literaire pensionering aan. In 2022 vertrouwde ze Outre-mer La 1ère toe ter gelegenheid van de release Nieuwe Wereld Evangelie, Het was zijn lot om het leven van Jezus op de Antillen over te brengen “The Last Book” weerspiegelt het belang van religie in zijn leven. “Ik zal niet meer schrijven. Het is te moeilijk en te ingewikkeld. Ik wilde mijn lijden en mijn mislukkingen een beetje samenvatten en de twee parallel zetten (…) Het is een ironische getuigenis. Ik wilde mensen aan het lachen maken, “amuseren, shockeren.” En provocatie, maar ook serieus, ernstig en diepgaand. De twee verlangens vechten in mij.”

Ze was van plan om uit te rusten In Gordes, een klein dorpje in de Vaucluse (Zuid-Frankrijk) waar ze zich enkele jaren geleden met haar partner vestigde. ““Het levenseinde is voor rust en ontspanning, en dat punt heb ik bereikt.” Ze bevestigde het. “Als ik naar mezelf kijk, voel ik me een beetje tevreden met wat ik heb geprobeerd te doen. Ik had het beter kunnen doen. Ik heb mijn best gedaan met mijn kracht en mijn leven. Aan de andere kant, zoals Gabriel García Márquez zei, is er een idee dat ik vergeten ben: ik vind het leuk om geliefd te worden via mijn boeken “

Maryse Condé was voorzitter van de Slavery Remembrance Commission, die in 2004 werd opgericht. In 2019 schreef de romanschrijver Hij werd onderscheiden met het Grootkruis in de Nationale Orde van Verdienste Uit de handen van president Emmanuel Macron.