“De gletsjer die ik het meest ken, heeft een waar bloedbad ondergaan.”

Svalbard is een Noorse archipel gelegen tussen de Barentszzee en de Noordelijke IJszee. Dit geïsoleerde land wordt beschouwd als het epicentrum van de klimaatverandering. een blik in de toekomst, volgens Heidi Sevester. Dat is precies daar ijs wereld Sinds 2008 bestudeert hij de evolutie van gletsjers. Ik kom al 15 jaar naar Spitsbergen, en dit jaar heb ik niemand ontmoet die de staat van de gletsjers niet vermeldde..

We weten dat het noordpoolgebied veel sneller opwarmt dan de rest van de wereld, maar waarom bestuderen wetenschappers het klimaat en de gletsjers van Spitsbergen zo vaak?

Heidi Sevester: We zijn hier zojuist getuige geweest van de heetste juli ooit gemeten, waarbij het klimaat 6 tot 7 keer sneller opwarmt dan op de rest van de planeet. Sinds de jaren zestig zijn de temperaturen in deze regio met 5 tot 6 graden Celsius gestegen. Tegen het einde van de eeuw kunnen we een stijging verwachten van 8 graden Celsius in de optimistische versie, en 14 graden Celsius in de pessimistische versie, vergeleken met pre-industriële niveaus. Dit gebied is eigenlijk een indicatie van wat ons te wachten staat. De gemiddelde temperatuur gedurende het hele jaar is -6 tot -7 graden Celsius, maar als deze positief wordt, kunnen we afscheid nemen van dit tafereel. De verandering zou catastrofaal zijn en het Noordpoolgebied zoals wij dat kennen zou niet langer bestaan.

Wat zijn de symptomen van een slechte gezondheid van gletsjers, en hoe worden deze beoordeeld?

Heidi Sevester: Er zijn twee periodes van het jaar om de toestand van gletsjers te meten: aan het einde van de winter om de hoeveelheid sneeuw te meten en om het gewicht te meten. Vervolgens aan het einde van de zomer om te beoordelen wat de gletsjer in de loop van de zomer had verloren, en dus wat er nog over was. De gletsjer die ik zo goed ken, de Longyearbreen vlak naast mij, heeft een waar bloedbad ondergaan. Er is bijna niets meer over. Satellietbeelden laten ook zien of de gletsjer oprukt. En hier bewegen de gletsjers nauwelijks: ze beginnen zelfs begraven te worden door het puin van de omliggende bergen. Het gedrag van zee-ijs was de afgelopen winter ook zeer ongebruikelijk: het ontstaat meestal tussen december en januari, en dit jaar begon het in maart.

De klimaatverandering vordert met een verbazingwekkende snelheid, maar het lijkt erop dat er in 2023 nog geen nieuwe drempel is overschreden. Wat heeft u dit jaar persoonlijk het meest geschokt in dit poolgebied?

Heidi Sevester: Van de gletsjerlandschappen waar ik sinds 2008 naartoe reis, weet ik niet veel meer. Een paar dagen geleden ging ik een gletsjer bekijken die ik goed ken, de Larsberen. Het water spoot uit elke porie en het bloedde echt, ook al was het niet erg heet. Ik dacht aan mijn studenten op de universiteit en zei tegen mezelf dat er een tijd zou komen dat ik over deze dingen in de verleden tijd zou praten. We zien deze gletsjers overal in de stad, we hebben er een emotionele band mee, en ik wist dat ik op een dag mijn lessen in de verleden tijd zou geven.

Het lot van gletsjers is een afgelegen probleem dat voor velen geen invloed lijkt te hebben op ons dagelijks leven. Wat zijn volgens jou de belangrijkste gevolgen waarop we ons moeten voorbereiden?

Heidi Sevester: Gletsjers zijn een natuurlijke watertoren, een zoetwaterreserve die door 2 miljard mensen op aarde wordt gebruikt. Wat zou er met deze twee miljard mensen gebeuren als de gletsjers zouden verdwijnen? En hoe zullen de overige acht miljard mensen met de daaruit voortvloeiende problemen moeten omgaan? Water uit gletsjers in Nepal tast bijvoorbeeld een groot deel van de rijst- en katoenoogst aan. Er is ook sprake van een stijging van de zeespiegel: als de grote steden aan de kust verdwijnen, zal er sprake zijn van bevolkingsverplaatsing, minder landbouwgrond en minder handel in grondstoffen. uiteindelijkWe zullen allemaal getroffen worden door de stijging van de zeespiegel en we zullen allemaal met problemen te maken krijgen.

Heidi Sevester: Ik heb al een enorme passie voor deze omgevingen, dus er is een goede reden om te vechten! Maar ik zie ook dat er dingen veranderen, dat meer mensen erin geïnteresseerd zijn, en dat ze toenemen. We kunnen dingen veranderen op individueel niveau, maar bovenal moeten we dingen veranderen met een enorme ecologische voetafdruk. Het is zeer teleurstellend om te zien dat landen als Noorwegen, de Verenigde Staten en zelfs Frankrijk investeren in nieuwe infrastructuur voor fossiele brandstoffen. En dus moet er een effect zijn van de gemeenschap die verenigt, dat wij ons verenigen om samen te werken en dat is mogelijk.