Waarom het planten van bomen niet noodzakelijkerwijs helpt bij het bestrijden van klimaatverandering

Op basis van het bewijs (bomen vangen koolstofdioxide op om te groeien), bloeien massale herbebossingsinitiatieven steeds meer, evenals de vele middelen om de opwarming van de aarde te beteugelen. Maar de vergelijking is eigenlijk ingewikkelder…

De oplossing leek echter klaar. Sinds de identificatie van de huidige klimaatverandering staat de schadelijke rol van broeikasgassen, die met name worden uitgestoten door menselijke activiteit en die mechanisch bijdragen aan de opwarming van de atmosfeer, centraal in discussies. Met name kooldioxide (CO2) is een van de bekendste en meest voorkomende.

Hoewel het nu algemeen aanvaarde doel is om het aandeel van dit type gas in de lucht te verminderen, lijkt elke methode om koolstofdioxide af te vangen en op te slaan prima. En wat is natuurlijker dan bomen, die dit gas op grote schaal gebruiken in hun groeiproces, waardoor ze berucht zijn als koolstofput?

Bewijs in twijfel getrokken door de wetenschap

Dus de logica werd duidelijk: door een boom te planten, helpen we de opwarming van de aarde tegen te gaan. Een eenvoudig uitgangspunt dat frontaal is overgenomen door veel economische en politieke spelers die herbebossingsprojecten zijn begonnen, om een ​​deel van de uitstoot van broeikasgassen te compenseren of gewoon om te werken ten behoeve van het milieu. Zo kondigde de Europese Unie in 2019 aan voornemens te zijn om: Plant 3 miljard bomen tegen 2024.

Zoals welsprekend aangetoond door het Franse wetenschappelijke tijdschrift Epsilon In het augustusnummer is de realiteit echter complexer dan de lineaire vergelijking “één geplante boom = minder koolstofdioxide in de atmosfeer”. Verschillende wetenschappelijke studies over herbebossingsinitiatieven die de afgelopen jaren zijn gelanceerd, tonen aan dat de algemene impact van deze initiatieven op klimaatverandering ongelijker is dan verwacht.

Lees verder

Bedreigde bossen en koolstofputten

De eerste hindernis komt wanneer je het koolstofvastleggingspotentieel van bossen nader bekijkt en hoe de effecten van de opwarming van de aarde dit potentieel al beperken. de reus bosbranden die de afgelopen jaren over de hele wereld zijn verdubbeld, in feite grote hoeveelheden koolstofdioxide hebben uitgestoten, in die mate, merkt Epsilon op, is de koolstofbalans in deze enorme beboste gebieden soms tekortgeschoten, bijvoorbeeld in West-Frankrijk. Noord-Amerika en Siberië.

“Klimaatgerelateerde risico’s worden niet goed in aanmerking genomen bij herbebossingsinitiatieven, terwijl ze een prioriteit zouden moeten zijn”, zei rechters William Andereg, een bioloog aan de Universiteit van Utah, in het Monthly Bulletin. Klimaateffecten kunnen drastisch zijn om de opslagcapaciteit te beperken koolstof in de bossen van de wereld, zijn modellen het nog niet eens over dit onderwerp.” Als bomen die zijn geplant om de atmosfeer te koelen in rook belanden, bestaat het risico dat het gewenste effect wordt bereikt.

Initiatieven die soms averechts werken

Andere factoren kunnen herbebossing contraproductief maken. Zo stelt Epsilon het probleem van “donkergekleurde coniferen” die “meer zonnestraling absorberen dan de omringende lichte grond” en waarvan de teelt lokale temperaturen kan doen stijgen! “Dit fenomeen is het meest merkbaar in aride en semi-aride regio’s, waar de bodem veel licht weerkaatst, maar het werkt overal en moet serieus worden geëvalueerd. Er wordt echter helemaal geen rekening mee gehouden bij herbebossingsinitiatieven”, betreurt Christopher Williams van Clark University, co-auteur vanStudie over het onderwerp.

Het probleem van het selecteren van gebieden voor herbebossing is dus acuut, en in veel gevallen ontwikkelen herbebossingsinitiatieven zich vanzelf, ongeacht de toekomstige gevolgen van het land waarop de bomen worden geplant. Britse studie Het Epsilon-profiel dat in het Epsilon-profiel wordt aangehaald, laat zien dat massale aanplant van berkenbomen in de Scottish Moor het effect had van het destabiliseren van de microbiële flora in deze bodems, waardoor uiteindelijk meer koolstofemissies vrijkwamen dan de winst die de bomen teweegbrachten.

Wanneer herbebossing loont om bomen te kappen

Paradoxaal genoeg kan herbebossing dus bestaande ecosystemen beschadigen die bedoeld zijn om ze nieuw leven in te blazen, bijvoorbeeld als het gaat om het forceren van een monocultuur van dennen of eucalyptus op ongeschikte gronden. “Veel ecosystemen zijn beter af zonder een boom”, zegt Epsilon Diana Davis van de Universiteit van Californië. “Alle kaarten van herbebossingspotentieel en deze grote initiatieven waarbij 1000 miljard bomen betrokken zijn, zijn gebaseerd op een verkeerd begrip van het milieu.”

Zozeer zelfs dat deze herbebossingsmaatregelen soms complete onzin kunnen worden, waardoor ontbossing aan de zijkant nodig is! Eric Lampin, een geograaf van Stanford, altijd geciteerd door het wetenschappelijke tijdschrift, legt uit dat het dwingen van boerderijen boeren zou kunnen verdringen en hen zou kunnen dwingen om delen van inheemse bossen te kappen. Onze recente studies hebben ook afwijkingen aangetoond in de subsidieregelingen die worden toegekend voor herbebossing, die soms leiden tot de erosie van het natuurlijke bos voor de ontginning ervan.”

Naar een evenwichtiger model van ecosysteemherstel?

In het licht van al deze valkuilen lijkt een meer evenwichtige benadering van de zaak noodzakelijk. “We moeten bomen niet meer zien als een wereldwijde oplossing voor het grote en complexe probleem van klimaatverandering… zelfs als het planten van bomen goed is voor het moreel”, zegt Carolyn Lehman, een onderzoeker aan de Universiteit van Edinburgh, in de conclusie van de Epsilon dossier. Zoals het wetenschappelijke tijdschrift opmerkte, zouden “andere vaak over het hoofd gezien koolstofputten” kunnen worden ontwikkeld, zoals mangroven, weiden of zelfs veengebieden, die grote hoeveelheden koolstofdioxide kunnen opslaan.

Door meer rekening te houden met deze alternatieven, maar ook door het nastreven van weloverwogen herbebossingsinitiatieven, kan een positieve impact op klimaatverandering worden bereikt. Met het oog op de bijeenkomsten over dit onderwerp op COP26, werkte ook een team van de universiteit van Oxford Meer gebalanceerd model Behoud en herstel van ecosystemen en bodems, wat volgens Epsilon zou kunnen leiden tot “een daling van de temperatuur op aarde met 0,3 °C tegen 2085, in een scenario van opwarming tot 2 °C”.

Video – Greta Thunberg is pessimistisch over het succes van COP26